شهاب‌الدین حسین پور کارگردان تئاتر  درباره وضعیت تئاتر در پساکرونا گفت: متأسفانه به دلیل نبودن ساختار درست از گذشته و استفاده از الگوهای کهنه و همچنین عدم درک ضرورت هنر تئاتر در دولت، هنرمندان ما دچار معضلات عدیده‌ای شده‌اند. در شرایط بحران کرونا نیز جامعه تئاتری دچار خسران و آسیبی شده است که یکی دو سال بعد خودش را نشان خواهد داد.

وی ادامه داد: در صورت بازگشایی تماشاخانه‌های تئاتری علاوه‌بر ضدعفونی سالن‌ها و رعایت همه نکات بهداشتی، نحوه تردد مخاطبان و هنرمندان از چگونگی حضور در سالن و پشت صحنه گرفته تا استفاده از سرویس‌های بهداشتی هم باید به شکل دیگری تعریف شود که آموزش همه این مسائل می‌تواند با تولید ویدئوهای آموزشی و پخش آن‌ها در لابی سالن‌های تئاتر همراه باشد. در راستا رعایت پروتکل‌های بهداشتی من رایزنی‌هایی نیز با چند شرکت تولیدکننده لوازم پزشکی برای نصب تونل‌های ضدعفونی کننده جلو سالن‌ها انجام دادم و از آن‌ها تخفیف هم گرفته‌ام اما هنوز مسئولان مربوطه برای چنین اقدامی به من پاسخ نداده اند.

این کارگردان یادآور شد: در مرحله بعدی و پس از اعتمادسازی برای مخاطبان و هنرمندان مساله امنیت شغلی از اهمیت زیادی برخوردار است چون به نظر می‌رسد با عادی شدن شرایط تماشاخانه‌ها تنها می‌توانند از ۵۰ درصد ظرفیتشان استفاده کنند و به گروه‌ها اعلام شده در عوض تعداد اجراهایشان افزایش پیدا خواهد کرد اما با این وجود هم اگر از هنرمندان حمایت مالی نشود و به آن‌ها کمک هزینه پرداخت نکنند با بحران بزرگی مواجه خواهیم شد. این حمایت می‌تواند در وهله اول با حذف ۹ درصد مالیات بر ارزش افزوده از اجراهای تئاتری و مالیات‌هایی که از قراردادهای هنرمندان کم می‌شود، اتفاق بیفتد. همچنین تا زمانی که شرایط نرمال نشود باید به سالن‌های تئاتر تسهیلات بدهند تا امکان پرداخت اجاره ملک و مخارج جانبی سالن‌ها را داشته باشند. در صورت حمایت دولت سالن‌های دولتی نیز نباید از گروه‌های تئاتری درصد بگیرند و سالن‌های خصوصی هم حداقل ۱۰ درصد دریافت کنند.

حسین‌پور در پایان درباره لزوم تعامل وزارت ارشاد با شهرداری عنوان کرد: در زمینه اطلاع‌رسانی و تبلیغات تئاتر بعد از بازگشایی سالن‌ها، وزارت ارشاد باید با شهرداری تعامل داشته باشد و نمایش‌های مختلفی که در این برهه زمانی به صحنه می‌روند امکان تبلیغ رایگان بدهد. سرمایه‌گذاری در بخش فرهنگی برای آینده جامعه ما بسیار مهم است چون در صورت بی‌توجهی به این حوزه، این مردم جامعه هستند که در آینده آسیب خواهند دید و از بالا رفتن نرخ بیکاری و اعتیاد و جرم و جنایت می‌توان به تبعات این بی اهمیتی پی برد.